چند جمله

1. گنجشک را تکه نانی زنده نگه می داشت و عاشق را تکه دلی ... که هر دو را دریغ کردند....

2. "منی" که کنارش "تو" نباشه... "تومنی"نمی ارزد...

3. زیباترین قسم سهراب: نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی،به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت، غصه هم می گذرد، آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند،    لحظه ها عریانند. به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز...

4. چه حسرتی است! رد شدن از کنار عابرانی که عطر تو را می زنند اما هیچکدام تو نیستی....

5. هر وقت داشتی یه آدمی رو تو ذهنت بزرگ می کردی جا واسه پشیمونی هم بذار ....

6. دندانم شکست برای سنگریزه ای که در غذایم بود دردم گرفت،ناراحتم نه برای دندانم برای کم شدن سوی چشم مادرم... (پناهی)

7. برای خرید عشق هرکس هرچه داشت آورد، مجنون هیچ نداشت و گریست، گمان کردند چون هیچ ندارد می گرید اما هیچکس ندانست که قیمت عشق، اشک است.

8. گناه "من " نیست که بعد از "تو" "او" آمد، تقصیر قواعد دستوریه!!!

9. من برای متنفر بودن از کسانی که از من متنفرند وقتی ندارم، زیرا من گرفتار دوست داشتن کسانی هستم که مرا دوست دارند. (کوروش کبیر)

دست گیری ناتوان

گر بر سر نفس خود امیری، مردی
بر کور و کر، ار نکته نگیری، مردی

مردی نبود فتاده را پای زدن

گر دست فتاده ای بگیری، مردی

«رودکی»

استفاده خوب از زندگی

وقتی می شود دقایق عمرت را با آدمهای خوب بگذرانی 

چرا باید لحظه هایت را صرف آدم هایی کنی 

که یا دلهای کوچک شان مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزی های بچه گانه اند...

یا مدام برای نبودنت، برای خط زدنت تلاش می کنند؟

زیگموند فروید

قانع به حق خود

دل نبستن به دنیا

زندگی

اعتماد و وفاداری

یادش بخیر

روزی حضرت موسی(ع) در بیابانی در حال گذر بود به چوپانی برخورد که خدا را به اندازه ی فهم خودش ستایش می کند:

دید موسی یک شبانی را به راه
کو همی گفت ای خدا و ای اله

ای خدای من فدایت جان من
جمله فرزندان و خان ومان من

تو کجایی تا شوم من چاکرت
چارقت دوزم زنم شانه سرت

تو کجایی تا که خدمتها کنم
جامه ات را دوزم و بخیه زنم

دستکت بوسم بمالم پایکت
وقت خواب آید بروبم جایکت!

حضرت موسی(ع) از آن مرد میپرسد ای مرد با که اینگونه سخن میگویی؟! وچوپان در پاسخ:

گفت با آنکس که مارا آفرید
این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی:های خیره سر شدی
خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژست این چه کفراست و فشار
پنبه ای اندر دهان خود فشار

گند کفر تو جهان را گنده کرد
کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

گرنبندی زین سخن تو حلق را
آتشی آید بسوزد خلق را

چوپان چون این حرفها را از حضرت موسی(ع)شنید.ناراحت از کار خود:

گفت ای موسی دهانم دوختی
وزپشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد وتفت
سرنهاد اندر بیابان و برفت.

موسی پس از آن برای مناجات به کوه طور رفت.از خدای بزرگ به او ندا آمد که ای موسی این چه کاری بود که کردی هر چه زودتر برو چوپان را بیاب و از او معذرت بخواه!

وحی آمد سوی موسی از خدا
بنده مارا ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی
نی برای فصل کردن آمدی

من نکردم خلق تا سودی کنم
بلکه تا بر بندگان جودی کنم

ما برون را ننگریم و قال را
ما درون را بنگریم و حال را

چونکه موسی این عتاب از حق شنید

در بیابان در پی چوپان دوید
عاقبت دریافت او را و بدید

گفت مژده ده که دستوری رسید
هیچ آدابی و ترتیبی مجو
هرچه میخواهد دل تنگت بگو

مشکل مردم

تعهد پذیری

ورود به عرصه های نمایندگی بزرگی و ایثار می خواهد که متأسفانه در این دوره یا اصلا وجود ندارد یا کم رنگ شده است. مصداق این شعر که «به نام دین سر دین را شکستند»، امروز رنگ و بوی خدایی دیگر وجود شعاری پیدا کرده و اغلب برای جلب مخاطب به حربه هایی دست می یازند که اصولا شأنی بر آن قائل نیستیم، مثل راه اندازی کارناوال های انسانی و خودرویی و شعارهای بی محتوا، که مایه تأسف می باشد.

ملتی که سالها طعم تظلم بی فرهنگی را بر خود دیده است و برای فرار از این بی هویتی روی به انقلاب آورده، تا شأن اسلامی را بر جامعه حاکم نمایند، انگار پس از سالها جانبازی و شهادت طلبی تمام آن اهداف و شعارها به فراموشی سپرده شده و اینک برای بدست آوردن پستی که به فرموده شهید بهشتی: «ما شیفتگان خدمتیم نه تشنگان قدرت»، جایگاهی برای خودنمایی و پرکردن کیسه های شخصی و فامیلی شده است.

واقعأ چه اتفاقی افتاده، کشوری که در جهان قدمتی به اندازه تاریخ انسانی دارد و در همه اعصار و آموزه های بزرگان، دروغ و تزویرکردن جزء منفورترین رفتارهای انسانی بوده، متأسفانه امروز به راحتی در تریبون ها و محافل به وفور از آن استفاده می شود و شخص متکلم جزء نیکان محسوب می شود.

 وای بر ما که چنین بی محابا به دروغ و ریا روی می آوریم و فراموش کردیم که «عالم محضر خداست، در محضر خدا معصیت نکنیم»